Bonhomie

Mr. Chellakili, transferred 1000 rupees to Thirugnanam through Gpay . A small contribution from Subramanian. Good initiative sir செல்லக்கிளி எஸ்.எச்.என் எட்வர்ட் மேல்நிலைப்பள்ளி -இல் படித்தார் (1995 ஆண்டு பட்டம் பெற்றார்) 16ம.நே. அன்று புதுப்பிக்கப்பட்டது கோரா சொந்தங்களுக்கு வணக்கம். இங்கே படத்தில் காணப்படும் பெண்குழந்தை செல்வி.மணிமாலா. பெற்றோர் திரு.கதிரேசன் -புஷ்பம் தம்பதிகள். அப்பா ஒரு டீக்கடையில் 250 ரூபாய் சம்பளத்திற்கு டம்ளர் கழுவும் வேலையும்,அம்மா 150 ரூபாய் சம்பளத்திற்கு தீப்பெட்டி ஆலையிலும் வேலை செய்கின்றார்கள். பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் 421 மதிப்பெண் பெற்று தேர்வுற்ற நிலையில் விருதுநகர் V.V.V வன்னியபெருமாள் கலைக்கல்லூரியில் சேர்வதற்க்காக விண்ணப்பித்துள்ளார். வாடகை ஓட்டுவீட்டிலும்,இயங்காத கலைஞர் டிவியும்,தேய்ந்த பட்டன் செல்லும் வைத்திருக்கும் ஏழை பெற்றோரால் இயலாத நிலையில் எவ்வளவோ எடுத்துக்கூறியும் தன்னை எப்படியாவது படிக்கவைக்குமாறு அழுதுகொண்டே இருந்த நிலையில் மாற்றுத்திறனாளியான இவரது தாய்மாமா.திரு.திருஞானம் அவர்களின் வேண்டுகோளின்படி இந்த வேண்டுகோள். இந்த பெண்கு...

This is the philosophical outlook of life to ponder over.  Here it is...  வாழ்க்கை வாழ ; ஆனந்தம் எனும் பூங்காற்று வீச , “To be where life is, to be as life is, to move as life moves" உண்மை என்று ஒன்று இந்த உலகத்தில் இருக்குமானால், ஏன் இந்த உலகம் ஒன்றாக இல்லாமல் பிளவு பட்டு சண்டைகள், போர்கள், இழப்புகள் என நடந்தேறி அதில் இருந்து திருந்தாமல், திரும்பவும் அதே சகதியில், சாக்கடையில் மாட்டிக் கொண்டு பிறகு அமைதி ,பேச்சு என்று அலப்பறித்துக் கொண்டிருக்கிறது. நம் உடலே ஒரு உலகம் .இந்த உலகத்தில் பல தேசங்கள் (உறுப்புகள்) தங்களை காப்பாற்றிக் கொள்ள போராடிக் கொண்டிருக்கிறது. இதயத்தை யார் இயக்குகிறார்கள் ?பதில் இல்லை !! ஆனால் தானாக இயங்குகிறது. அதற்கு வேண்டிய சக்தியை யார் கொடுக்கிறார்கள்? தெரியாது !! "அதில் உள்ள பிராணவாயுவை யார் கடத்துகிறார்கள் " ? என்று நமக்குத் தெரியும் . ஆனால் அது ஏன் காலம் ஆக ஆக தன் சக்தியை இழந்து மெதுவாக நின்று விடுகிறது. வயது ஆகிறது !! ஆனால் தெரியவில்லை !! உடல் உறுப்புகள் வளர்கின்றன . ஆனால் தெரியவில்லை ? இந்த உடல் உருவாகுவதற்கு வேண்டிய எல்லா சக்திகளும் இந்த பூமியில்...

"The Photo That Changed The World" The sun had long forgotten how to be gentle in the village of Nami. It burned without pause, branding the earth with silence and sorrow. Fields that once danced green beneath the wind had stiffened into barren tombs of cracked clay. Rivers were no longer rivers—they were rumors. And the rare puddles that remained? They were worshipped like relics. In this parched corner of the world lived a boy named Amari. He was no older than ten, yet his eyes carried the weariness of lifetimes. His shirt was faded to dust, his sandals mended with scraps of old rope, and his ribs whispered beneath his skin like reeds in the wind. But his eyes—oh, those eyes—held on to something the land had long lost: hope. Amari had learned to find miracles in the small, forgotten places of life. A bruised mango beneath a dying tree. A frog caught at dusk for his little sister, Nala. The fragile stories their mother whispered at night—her voice thin with hunge...